Vandaag was het zo ver. Lev kreeg zijn (kijk)operatie aan zijn blaas. Lees mijn eerdere blogs om hier meer over te lezen. We stapten al vroeg (0500 uur!) in de auto om eventuele files voor te zijn. Om kwart voor 7 reden we de parkeerplaats op, veel te vroeg want om half 8 moeten we ons pas melden. Maar hey, beter drie kwartier te vroeg dan één minuut te laat. Als we aankomen bij afdeling Kameleon wachten we op de gang tot we om half 8 naar binnen mogen.
We worden ontvangen door een verpleegkundige. Mijn man mag ook mee naar binnen voor het voorgesprek, fijn dat ze daar een uitzondering in maken. Verder geldt het één ouder beleid dus moet ik verder alles alleen doen. Lev moppert wat om hij al sinds 19:00 uur gisteren avond geen voeding heeft gehad. Hij krijgt een speciale pyjama aan en een bandje om zijn voet. Daarvan is hij zo onder de indruk dat hij alweer vrolijk begint te kletsen. Papa neemt afscheid en samen met de verpleegkundige ga ik met Lev naar de operatie kamer.
Als we aankomen bij de uitslaapkamers moet ik een speciaal blauw pak aan. Daar wordt nog 1 keer uitgelegd wat er gaat gebeuren. In de operatiekamer checken ze alles nog één keer en moet ik uitleggen waarvoor de komen. Door de zenuwen vergeet ik bijna hoe hij heet en wat zijn geboortedatum is. Lev ligt vrolijk rond te kijken en beweegt enthousiast met zijn armen en benen. Hij krijgt een kapje op, mag zijn speen in houden. Ik ben voorbereid op dat hij gaat huilen, maar dit doet hij niet. Ik huil wel, ik vind het zo spannend, zo naar om hem met zo’n kapje op te zien. Het klinkt waarschijnlijk heel gek, maar ergens ben ik bang dat hij niet meer wakker wordt. Narcose vind ik zo iets engs.
Om half 10 gaat de pieper af, ik mag naar Lev toe op de verkoeverkamer. Toen hij terug kwam op de verkoeverkamer was hij al wakker en had hij héél veel honger. Hij had al een flesje glucose water op toen ik binnen kwam maar daar was hij het niet mee eens. Hij dronk zijn fles in 1 keer leeg en was toen vooral een beetje chagrijnig omdat hij nog moe was. Dit liet hij goed weten door al kletsend te mopperen tegen de verpleegkundige. Hij was dus al heel helder.
De arts kwam en vertelde dat lev inderdaad (!) Urethrakleppen heeft en dat het hoognodig was dat deze werden verwijderd. Zijn blaas was namelijk opgezet en heel gespannen. Het was goed dat we er zo op tijd bij zijn. De urineleiders lopen redelijk mooi de blaas in. In december volgt de scan om te kijken wat de nierfunctie is en als hij nog urineweginfectie krijgt of als blijkt dat het nog is kunnen ze eventueel operatie wat plaats op de plek van urineleider richting de blaas.
Om 11 uur mocht de katheter er uit. Dit kon de verpleegkundige doen terwijl hij sliep, zo knap! Hij moest alleen nog zelf plassen en daarna mochten we naar huis. De zakjes forlax (ontlasting) moeten we blijven geven, dit geeft minder kans op ontstekingen.
Zo blij dat we vanaf dag 1 zijn gaan vechten voor ons kind. Vanaf dag 1 hebben we gevraagd of Lev toevallig urethrakleppen kon hebben. ‘Nee hoor mevrouw, dat heeft hij echt niet’ aldus de kinderarts zonder nader onderzoek te doen. Die urineweginfectie toen hij 7 weken was? Dat was puur toeval. Uhuuu. Onze dappere leeuw*, samen gaan we een mooie toekomst tegemoet, hopelijk zónder ontstekingen of andere ellende.
*Lev betekent leeuw, deze naam past pérfect bij hem. Naast zo sterk als een leeuw, heeft hij, zoals de Clini Clowns zeiden, bijzonder veel Lev(f)!
huisjehondjemini.wordpress.com 