Ik vond het wel een goed idee om mijn bevallingsverhaal op te schrijven. Voor mezelf, voor haar, voor ons. Maar ook voor jou, jij die zelf een bevalling hebt meegemaakt, jij die nog moet bevallen of jij die nieuwsgierig bent naar het hele verhaal.
Vrijdag 9 november hadden we om 09:00 uur een afspraak staan in het ziekenhuis. Daar zouden ze een CTG gaan maken om de conditie van de baby te controleren. Aansluitend zouden we een gesprek hebben om een eventuele inleiding te bespreken. Omdat ik zaterdag de 41 weken zou aantikken en al een week niet fatsoenlijk had geslapen hadden we besloten voor een inleiding te kiezen. Nog langer zonder slaap aan een bevalling beginnen leek me gewoon niet te doen. Ook mijn verloskundige had dit in mijn dossier geschreven. Eenmaal aan de CTG werd al wel duidelijk dat Elynn er zelf ook best klaar mee was, ze was namelijk veel rustiger dan normaal maar gelukkig was dit niet zorgelijk. Daarna moesten we dus naar de verloskundige van het ziekenhuis en werd er nog een echo gemaakt en gekeken of ik al ontsluiting had. Ik had nog genoeg vruchtwater maar helaas nog steeds geen ontsluiting. Pot. Dicht. De verloskundige belde naar de afdeling om te vragen of er voor die avond of de avond er na al een plekje was. Dezelfde avond konden we al terecht, om 20:00 uur moest ik me melden om een ballonnetje te plaatsen ivm de zero ontsluiting.
Die avond kwam ik aan in de verloskamer, ik zou wellicht nog naar een andere kamer moeten als het drukker zou worden. Toen ze het ballonnetje plaatsten gebeurde er iets wat zowel de verloskundige als de verpleegkundige nog nooit hadden meegemaakt: mijn vliezen braken spontaan. Stef zou eigenlijk nog naar huis gaan, maar dit wilde ik niet meer hebben na het breken van mijn vliezen. Gelukkig mocht hij blijven slapen en was er geen sprake van dat we nog naar een andere kamer moesten. Ik kreeg een ander bed waarop ik mocht gaan slapen.
Ik vond dat ballonnetje heel naar, ik moest steeds naar de wc en had veel ontlasting wat ik er maar moeilijk uit kreeg door de druk van het ballonnetje. Dat beloofde niet veel goeds voor tijdens het persen… om 23:00 uur besloten we te gaan slapen. Om 23:30 werd ik echter al onrustig en kreeg ik krampen in mijn buik. Die krampen werden erger en kwamen regelmatiger. Ik ben gaan timen met een app en kwam al snel bij de weeën die een minuut duurden en na drie minuten terug kwamen. Dit was om 00:00. Dat was het moment om maar eens op de bel te drukken om dit te vertellen aan de verpleegkundige/verloskundige.
De weeën ving ik op in bed. In mijn bevalplan stond nog iets van weeën opvangen op de fitbal maar dat had ik dus echt geen zin meer in. Ik had trouwens geen cursus gevolgd en ben maar drie keer naar yoga geweest. Heb één Youtube filmpje gekeken over ‘hoe moet je puffen’. Lekkere voorbereiding toch? Mijn oerinstinct zorgde er toch voor dat ik prima kon puffen en wonderbaarlijk genoeg zelfs rustig bleef!
Om 01:45 was ik echter klaar met de pijn in combinatie met mijn moeheid en vroeg ik om een ruggeprik. De verloskundige probeerde nog te zeggen dat er in mijn bevalplan stond dat ik zo lang mogelijk wilde wachten maar ik dacht alleen maar: ‘Fuck het bevalplan en geef me medicatie’. Ik wist ook dat ik in mijn bevalplan had staan dat mijn pijngrens hoog is en dat wanneer ik vroeg om medicatie ik dit serieus wilde en dit niet voor niks vroeg. De verloskundige heeft mijn ontsluiting gemeten en ik zat toen op 3 cm. Het ballonnetje mocht er uit en de verloskundige ging de anesthesist bellen. Ondertussen ging ik met behulp van Stef douchen. Om 02:37 was de anesthesist er. De anesthesist wilde in verband met mijn scoliose maar één keer proberen te prikken. Had ik weer hoor. Ik heb nog nooit zo mijn best gedaan om stil te zitten en zelfs tijdens de wee gaf ik even geen kik. Gelukt! Om 02:55 voelde ik niets meer en hingen mijn benen er maar een beetje bij.
Om 4:15 werd mijn ontsluiting opnieuw gemeten en zwt ik op 4 cm. Dit ging goed. Om 4:30 kreeg ik weeën opwekkers omdat de weeën afzwakten door de ruggeprik. Zelfs toen voelde ik ze nog niet.. Nadat ik even geslapen had werd ik erg warm wakker en had ik lichte koorts. Hierdoor werd ik nog beter in de gaten gehouden en kreeg ik paracetemol. In de uren daarna volgde de ontsluiting zich netjes op tot 10 cm.
De conditie van Elynn en mij werd ondertussen bijgehouden via de CTG en ze kreeg twee keer een MBO. Dit is een micro bloed onderzoek waarmee ze door middel van een klein ‘prikje’ op het hoofd van de baby wat bloed halen. Hier kunnen ze de conditie van de baby nog beter bepalen. Uiteindelijk is dit vijf keer gebeurd en was het conditie steeds prima. Haar hartslag was via de CTG nog moeilijk te meten en daardoor kreeg ze een electroon op haar hoofdje.
Omdat ze er zo geweldig voor lag, lees: sterrenkijker en niet duidelijk hoe haar hoofd lag in combinatie met haar af en toe lage hartslag is nog gesproken over een eventuele keizersnede. Toen zat ik al op 10 cm en is mijn ruggeprik uitgezet zodat ik de persweeën zou gaan voelen. Een keizersnede vond ik niet zo’n probleem, maar wel nu ik al op 10 cm zat. Om 14:10 mocht ik gaan persen en ik deed dit alsof mijn leven er vanaf hing. Was ook zo. Of in ieder geval die van haar dan. Was de colitis ulcerosa toch nog ergens goed voor want de artsen verbaasden zich over de hoeveelheid kracht die ik nog kon geven tijdens het persen. Uiteraard werd er, zoals ik al eerder zei en verwachtte ook ontlasting (want: persen is als ontlasting) maar op dat moment ben je alle schaamte al voorbij. Ik tenminste.
Stef mocht zelfs nog even kijk hoe het er downunder uit zag en al snel kon hij haar hoofdje zien. Ik ben nog steeds benieuwd hoe dat er uit zag. Volgende keer wil ik het ook zien haha. Ik hoorde mezelf nog een paar keer roepen dat ik niet meer wilde maar dacht tegelijkertijd dat dit nergens op sloeg omdat niemand anders het voor me kon doen. Ondertussen kwam Stef steeds me koude washandjes en riep ik meerdere keren ‘rot op met die washandjes’. Want koude washandjes zijn fijn, maar binnen een minuut zijn die warm op je voorhoofd als je aan het bevallen bent. Voor de rest was hij een topper hoor tijdens de bevalling, zonder hem had ik het niet overleefd (dramaqueen).
Om 14:44 is Elynn geboren, ik had dus net iets meer dan een half uur geperst. Gelukkig kwam de placenta daarna meteen. Door haar houding had ik wel een knip nodig. Ze had namelijk besloten dat het misschien wel prettig was om haar ellenbogen omhoog te houden. Met de nodige schaafwonden voor de mama als gevolg. Het hechten duurde een uur en ik was alleen maar bezig met hopen dat het genezen mee zou vallen. Ik had trouwens in mijn bevalplan staan dat ik een knip prima vond maar dat ze me dat niet hoefden te vertellen als ze dat zouden doen. Dat is me goed bevallen want ik heb het niet eens door gehad. Pijn had ik toch al.
Wat was ik opgelucht dat het eindelijk voorbij was, maar wat zou ik het graag nog eens doen. Over een jaar of drie. Ofzo. Uiteindelijk viel het me alles mee. En kijk nou wat we er voor terug kregen! Heel lang en heel veel genieten van ons kleine prinsesje. Elynn Filoe Heuvel. Welkom in ons gezinnetje.
