Ik lees veel berichten van ouders die helemaal klaar zijn met dat thuis blijven. Geloof me, dat ben ik ook. Meer dan dat zelfs. Toch voel ik me rustig wanneer ik thuis blijf. Veel meer dan wanneer ik de straat op ben geweest omdat het moest. Het leven gaat door. Ook thuis. Er moet gewerkt worden. Ook dat doe ik tot in ieder geval 28 april thuis. Ondertussen loopt daar ook nog een energieke dreumes rond die opgevoed moet worden. Hoe ik dat doe? Daar neem ik je graag in mee.
Allereerst begin ik met zeggen dat ik 24 uur per week werk. Als pedagogisch coach in de kinderopvang. Een beetje verstand van opvoeden heb ik dus wel. Op mijn werk weet ik precies hoe het ‘hoort’. Thuis werkt dat natuurlijk lang niet altijd en zijn sommige dingen ook niet altijd haalbaar. Thuis zijn we ons zelf, samen. Ik en mijn man, wij voeden onze dochter samen op. Hoe?
Zo ga ik bijvoorbeeld niet in discussie met Elynn. Grenzen zijn er zeker, maar ik hoef niet altijd mijn gelijk te halen. Zij heeft ook een eigen wil/mening, hoe jong ze ook is. Wij vertrouwen er altijd op dat ze zelf weet wanneer ze genoeg heeft gegeten. Ze kan dit aangeven. Met de woorden Klaar (kaa) en Nee maakt ze ons heel duidelijk dat ze vol zit. Wie zijn wij om haar te verplichten toch die laatste vijf stukjes boterham te eten? Stel je eens voor: Zou jij het fijn vinden als iemand dat bij jou zou doen?
Elynn begint nu het peuterpuberachtige gedrag te laten zien. Dat wat je vast wel kent van de supermarkt. Hoe voorkomen wij die strijd? We worden er namelijk niet gezelliger van als we constant de strijd met elkaar aan gaan. Wat wij doen? Wij geven haar de keuze. Dit kan door te tellen, maar wij doen dit vooral door twee keuzes te geven. Bijvoorbeeld: Ga je zelf lopen of moet ik je tillen? Geloof mij: ook jou dreumes weet en begrijpt meer dan jij denkt. Klein voorbeeld wanneer Elynn me uitdraagt (in iets wat echt niet mag, bijvoorbeeld aan de staart van de hond zitten): Ik pak haar dan bij haar armpje, kijk haar aan en ga zitten op ooghoogte en vraag of het klaar is. Ze beantwoord mijn vraag met een ’Ja’ en stopt met wat ze aan het doen is. Werkt heus niet altijd, dat zeg ik er dan ook wel even bij. Opvoeden moet wel realistisch blijven.
Onze huisregel van dag één dat Elynn geboren is, is dat we haar voor het eerste jaar geen scherm aan zouden bieden. En dat is gelukt. Pas na haar eerste verjaardag mocht ze af en toe op de iPad of televisie kijken. Doordat ze het niet eerder aangeboden kreeg, wist ze ook niet anders. Toen ze eenmaal wist dat er iets leuks zit in die schermen, is ze er in geinteresseerd. Ze is nu 17 maanden en verder dan Peppa Pig, bekende liedjes en Juf Roos is ze nog niet gekomen. Haar (mijn oude) iPad staat vol met kinder apps maar deze gebruiken we nooit. De enige app die wij gebruiken is de (normale) Youtube app. Wij stellen schermbeveiliging in zodat ze niks anders kan kijken. Ze vind het fantastisch, kent het woord iPad maar altijd te goed. Toch proberen we ook nu het aantal minuten schermtijd beperkt te houden. Op werkdagen wijk ik daar wel vanaf omdat ik af en toe telefoongespekken moet voeren of online meetings heb. Dan mag ze even extra op de iPad of staat de televise op Babytv of Youtube. Verder blijft het bij het half uurtje dat ze na het avondeten even op haar iPad mag. En heel af en toe, na een hele pittige dag, mag ze iets langer. Veel slechter zal ze er vast niet van worden.
Heb je een tuin? Zorg er voor dat je tuin dreumesproof is zodat je kindje zelf op ontdekking kan gaan. Als ik aan het werk ben, is Elynn uren buiten aan het spelen (over de dag verspreid). Ik kan haar van afstand in de gaten houden. Het is echt een aanrader om ook eens te proberen.
Nog een tip van mij voor jou is om zo min mogelijk speelgoed aan te bieden. Juist op die manier spelen ze. Eerder maakte ik de ‘fout’ (Note: in gezonde opvoeding is niks fout) om haar bakken vol te doen met duplo, met als resultaat dat het door de hele woonkamer lag en ze er niet mee speelde. Nu hebben we er voor gekozen om in elke speelgoed bak (de mini kratjes van Ay-kasa) zo min mogelijk speelgoed te doen. Zo heeft ze bak met houten blokjes (10), bak met houten keukenspullen (10), bak met duplo (15) en bak met overige spulletjes (+- 7). Klinkt best zielig hè? Elynn vermaakt zich er heel lang mee. En zodra we merken dat ze toe is aan meer voegen we wat toe. Zo simpel is dat ook. Naast deze bakken heeft ze overigens ook één houten legpuzzel, twee boekjes in haar boekenrek, een autogarage, poppenhuis en Toettoet ijssalon. Nu ik dat zo typ word het morgen tijd om daar eens wat van weg te halen haha. Want door het te typen besef ik me dat de ijssalon en de garage nog nauwelijks worden aangeraakt. Door ze naar zolder te doen en over een tijdje weer aan te bieden blijft ze steeds op een nieuwe manier haar eigen bepaalde speelgoed ontdekken. En dat scheelt je ook in je portemonnee!
Met de blog wil ik absoluut niet doen alsof ik allemaal weet. Want dat weet ik niet. Dat ik een pedagogische studie heb gedaan betekent niet dat ik de opvoeder ben. Iedereen doet het goed, je wilt immers altijd het beste voor je kind. Alles is goed in een gezonde opvoeding. Ik wilde slechts delen hoe wij omgaan met onze opvoeding tijdens deze crisis. Nu we zoveel thuis zijn hebben we ook veel tijd om op te voeden. En om onze dochter elke dag van heel dichtbij te zien op groeien, en dat is meteen het meest waardevolle ooit.
Hoe doen jullie dat nu tijdens deze crisis? Zou je het leuk vinden om vaker van dit soort opvoedblogs te lezen van mij?
