Het is oké om je als mama even niet oké te voelen.
Dat klinkt gek hè? Want begin dit jaar was ik daar helemaal niet oké mee. Ik voelde me onwijs schuldig naar vooral onze oudste van drie, want zij krijgt er al zoveel van mee. Ik had geen energie maar om dingen met haar te doen. En dan zul je denken: dan doe je die dingen toch een tijdje niet? Maar als ik dan vertel dat het om kleine dingen gaat zoals het pakken van knutselspullen of het voorlezen van een boekje dan gaan waarschijnlijk je alarmbellen wel af. Die van mijn in ieder geval wel. Een burn-out it is.
Als je mij al langer volgt, dan verbaasd het je vast niet dat dit het resultaat is van 9 maanden strijden rondom de gezondheid van ons zoontje. Het ziekenhuis heeft ons veel pijn gedaan. Ze zeggen wel altijd dat je moet luisteren naar het moedergevoel en dat deze altijd klopt, het is alleen jammer dat artsen en verpleegkundigen daar nog zo weinig mee doen. En dan heb ik het heus niet over alle artsen en verpleegkundigen, helaas hebben wij naast een aantal goede (waaronder de huisarts en behandelend kinderarts én de uroloog) wel vaak de verkeerde getroffen wanneer we dringend zorg nodig hadden. Het is zelfs zo erg geweest, dat we niet meer durfden te vragen om zorg. We belden het ziekenhuis dan maar gewoon niet en keken het nog maar even aan. Dat was ons immers al zo vaak gezegd, dat we een dagje moesten wachten dat het dan vast beter zou gaan. Of dat ontlasting zo hard dat wanneer je het door een raam zou gooien het glas zou barsten normaal was. En dat het echt geen kwaad kon als ons destijds pasgeboren zoontje echt wel een dagje (of week, weken) minder mocht drinken. ‘Kijk mama, hij zit nog prima op zijn lijntje, een beetje afbuigen is echt niet erg’. Nee natuurlijk niet, het is ook hartstikke normaal dat je baby van 5 maanden al twee maanden 5,8 kilo weegt en maar 30cc per fles drinkt.
Overstappen van voeding? ‘Nee echt niet nodig hoor mama’ … Uiteindelijk zijn we uit woede en frustratie (naar het ziekenhuis toe) in het weekend overgestapt nadat ze ons voor de zoveelste keer niet serieus namen. En dat bleek dus een kleine sleutel tot succes. Hij kan zelf van zijn ontlasting af, na vijf maanden dat niet te kunnen!
Je snapt het vast. Na maanden van vechten, strijden en smeken dat ze zouden luisteren was ik op. Dat was in januari en inmiddels zijn we drie maanden, EMDR, verschillende gesprekken met de psycholoog en maatschappelijk werker verder. Inmiddels kan ik dan ook zeggen dat het beter gaat. Ik heb weer de energie om te knutselen en ook weer om boekjes te lezen. En dat is fijn. Ik ben er nog niet, maar uiteindelijk kom ik er wel.
Oh en trouwens. Werk je in de zorg en kom je me tegen? Spreek een moeder dan niet steeds aan als met ‘mama’. Zoe voorbeelden hier boven. Het komt zó neerbuigend over als je steeds wordt aangesproken met ‘mama’. Tuurlijk, ik bén de mama van hem, maar niet van jou. Maar als je me dan toch mama wilt noemen, luister dan ook echt naar mij als mama. Mijn (en die van alle andere mama’s) moedergevoel klopt écht altijd. Want ons kind was écht ziek en is nog steeds heel kwetsbaar, dat was niet enkel overbezorgdheid. Er volgde een diagnose en zelfs een operatie. Dat lees je in de vorige blogs.
huisjehondjemini.wordpress.com 